قناری جان ، چه میخوانی؟ / شکسته بالِ زندانی ! چه میگوئی ؟ / چه میدانم ! /زبانت را، نمی فهم ام / کلام ات را ، نمیدانم ! * تو در حالِ قفس تنگی / هوای باغ را داری /و ، روحِ باغ ، در جان ا ت ! / به شوقِ بال و پروازی ! / زِ داغِ دوری از جُفتی که می باید / برای باغ ، میخوانی ! ** تو آزادی ! پرنده ، خوب میدانی ! / وهنگامی که میخواهی ، ومیخوانی ، به پروازی ! /لطیفه فکر پروازت/ چو پرواز ست . *** منِ آزاد ، از محبس ! /چرا پَرهای پرواز دل اَ م بسته است ؟ /چرا درعین آزادی ، گرفتاراَ م ؟ /گرفتارم ، گرفتارم ، ومیدانم : /گرفتارم ، به عادت های روزینه ! /فراموشم شده ، روحی / که زیبائی است / زِ لوحِ خاطِرم رفته ، که دریا یَم ! **** اگر من ، چون تو ، می بودم : ؟به تُنگی آب ، اعماقِ شِگِفتِ خویش ، می دیدم / و آبی بود ، جانِ من / چو روحِ آبی ی دریا ! ***** پرنده جان ، قناری ، خوب میخوانی / بخوان ، الحانِ جادوئِ / به گوَشِ مُرغِ آوازم ، که لب بسته / بخوان آوازِ بیداری !
بخوان آواز بیداری، شاید چشمان ما هم میله های ساخته و پرداخته "من" رو مشاهده کرد و پریدیم.
به سلامتی رهایی..