Niayesh/2 سینه ام را گشوده دار ! وغم های کوچک , این همزادانِ انسانِ گُم شده را , در حجمِ تَنگِ این ویرانه , مدفون ساز ! تا در وسعتِ بیکرانِ احساسم : سَرو های عظیمِ عشق , برویند , تا در چَترِ سایه ها شان : علف های هرزِ نیازِ بشری , بخشکند ! و جنگلی شوم : به وسعتِ نام هایت وبه عظمتِ طرحِ دستانت , برای بودن ام ! ای وسیعِ وسعت ساز !! ******** دیدگان ام را , به فراسوی آنچه تماشائیست , برسان تا مرز هایم را ! آنطور که تو رسم کرده ای , دریابم ! آنگاه : پوسته تَنگِ خاکی ام را , چون ماری که پوست می اندازد , به کناری افکنم ! و تازه و پُر نشاط , به راه بیافتم : به میعاد گاهِ حضورت ! ای چشمانِ گشوده ی همیشگی !!
