تو , در تمامیِ بودن / تو , با تمامیِ دیدن / تو با تمامیِ چشم : به جلوه های نگاهِ هزار چشمه جوشان
به طرح های امیدِ هزار راویِ انسان سِرِشک افشاندی تو از تمامِ فصول : / زِ آب و سبزه صحرا / ز باد وریزشِ باران / زبرف و تیزیِ سرما / به رمز پرسیدی : / چه بود ؟ بودنِ انسان !! چه سود ؟ بودنِ اینسان !!
