EUROP PARLIAMET DELEGATIOD IN I.R.IRAN/ هیات پارلمان ارو پا در جمهوری اسلامی ایران

آقایان دولتمردان ما : مساله بسیار جد یست ، جدی از نظر منافع ملی ما و پذیرفتن سهل انگاری و تساهل و تسامح !! آن هم در جائی که اجازه نادیده گرفتن و جدی نبودن را مجاز نیستیم ..                                                                                        آن ها آمدند و واضح و رو شن  برعضو گیری قبلی دو فتنه گر  مهر تایید زدند و رفتند.                                                                                                                                                                  آنان کاری خارج از روش های سلطه طلبانه شان انجام نداده اند ، چرا که کار و تخصص تجربه شده شان را در به راه انداختن فتنه های رنگین و مخملی را تداوم بخشیدند ، با این تفاوت که هوشیارانه ازجو دیپلملسی لبخند ما استفاده کارشناسانه کردند وبا تو جه به جو: کی بود ،کی بود ، من نبودم ، به سلامت ازلایه های کنترلی و نظارتی ما عبور کردند و پس از سفر به دست یابی به هدف اصلی سفرشان تاکید ورزیدند .                                                واقعیت امر این است که فاجعه ای رخ نداده اما آزمایشی الهی بر ما فرود آمد تا با باز بینی رویکرد های کلامی وعملی خودیها و نخبه گانمان درجهت معرفت به خویش ، که همان راه معرفت به خداوند است خودرا از درون وبیرون پالایش کنیم و گرنه خطر غفلت در بغل گوشمان جولان خواهد داد و آن وقت دیگر تز بُرد-بُرد مصداقی نخواهد داشت !!                                                    از برادر بزرگ وباتجربه انقلابیمان آقای رفسنجانی میپرسیم / یا خواهش میکنیم خودشان از خودشان در خلوت درونشان بپرسند که :اگر رئیس هیات پارلمانی اروپا به ایشان عرض ادب میکردند و جلوی پای ایشان بلند میشدند ، خداوکیلی مواضع انقلابی ورادیکال بیان شده ایشان بشکل ملایم تری بیان نمیشد؟؟ من از بازگشت ایشان به مواضع برحق وانقلابی ایشان خوشحالم / اما سوئال سوئالی جدیست و در بوته آزمایش خداوندی قرار گرفتن !! / مطمئنم که اگر واقعیت هدف سفر این هیات را به اطلاع ایشان میرساندند / آقای هاشمی با آنان ملاقات نمیکردند تا از پاشنه آشیل ما سوئ استفاده کنند و با انجام ندادن تعارفات دیپلو ماتیک ، خود بی ارزششان را گُنده کنند .                                                              همه ما به خودمان یاد آوری کنیم که : ان اکرمکم عنداله اتقیکُم .و به لبخندهای تشریفاتی دل نبندیم / ما به برکت خون شهدایمان منزلت داریم ، آن هم در بارگاه حضرت باری !!!   

Believe my DEATH for LOVE, / مرگ ام را براه عشق ،باورکن !

ویتنام/ استان پلیکو/ تیم سایت کانتوم / 1974                                                                       فاصله زمانی روایت آن زندگی تا اکنون بسیار بعید است / چراکه تا آغاز سال نو میلادی 2014 یک ماه بیشتر نمانده ، و فاصله بعید تر سن وسال کنونی من( روایتگر داستان) ، تا آن سال که خانم سو از زندگی عاشقانه اش با سروان جان مک کارتی برایم گفت می باشد ، که جوانی بودم سی وپنج ساله بادرجه سروانی و به عنوان عضو  نظامی هیات نمایندگی ایران در سازمان   بین المللی نظارت بر آتش بس  ، به آن جا اعزام شده بودم ، تا امروز که پیرمردی 74 ساله هستم .                          دادن این توضیحات شاید کمکی کند به نگاه خواننده ، در تعقیب ماهیت داستان، که اگر بار انسانی و مظلومیت این دو عاشق نبود ورگه عمیقی از دلبستگی دو انسان برای کامل شدن در آن به وضوح دیده نمیشد ، ارتباطی ویژه در شرایطی ویژه میان دو انسان : از دو فرهنگ نامتقارن باهم ، که آن وقت پس از این همه سال کششی برای روایت آن باقی نمیماند !!                                                                              منطقه پلیکو از پرخطر ترین مناطق در گیری میان ارتش آزادی بخش ویتنام ( ویت کُنگ) و دولت دست نشانده امریکادر ویتنام جنوبی  بود که نمونه کاملی از نقض آتش بس از دوطرف در گیر پس از اجرای قرارداد پاریس و خروج ارتش امریکا و سایر کشور های شرکت کننده در آن جنگ ، و خطر ناک ترین منطفه در گیری با برتری ارتش آزادی بخش ، در اوج جنگ !!                                                                                                        تیم سایت کانتوم نیز در پادگانی محاصره شده زمینی توسط ویت کُنگ بود که غیر از وسیله بالگرد های آرم دار سازمان آی. سی سی اس ، راه ارتباطی امن دیگری وجود نداشت ، و این وضعیت برتری جبهه آزادیبخش ویتنام را در روایت دهان به دهان ،میان هیات های نمایدکی ، این گونه میشود تایید کرد که : در آخرین هجوم ویت کنگ به منطقه داکتو ، یک لشگر کماندوئی مکانیزه  امریکائی بطور کامل گم شد و تاکنون کسی یا سازمانی از سرنوشت آنان کمترین خبری ندارند !!!                                                                                                                  هر پنج هفته یک بار برای گذراندن مرخصی به پلیکو میآمدم و در طول این رفت و آمد ها ، ازمیان پرسنل خدمتکار باشگاه غذاخوری ، توجه ام به خانمی غمگین وساکت با یک دختر بچه   ، جلب شد که بعد ها اورا بنام   خانم سو میشناختم .                                                                         بارها تلاش کردم تا باجلب ا عتماد اش ، سکوت اش را بشکند و علت تفاوت های ظاهری اش را باسایرپرسنل سرویس دهنده بگوید، اما هربار بالبخندی ، طفره میرفت وبه وقتی دیگر عقب میانداخت .             تمامی پرسنلی که در زمان حضور امریکائی ها در پایگاه هایشان کارو شعلی داشتند ، پس از خروج آنها وسیله پیمانکار و سوپروایزر شرکت امریکائی(سرویس دهنده به هیات های نظارت ) بکار گرفته شدند که از خدمتکار ساده تارده مدیریت  مشغول بودند.                                                                                                                                                                    مردم ویتنام با فرهنگ بومی غنی از ارزش های انسانی ، مردمی مقاوم ، پرکار و کم توقع بودند که موجب سود سرشار پیمانکاران میشد/ و انسان منصف را وادار میکرد که در برابر این همه متانت و برد باری بدون تظاهر ،  سرتعظیم فرود آورند .                                                                                                                                                                                                                                                                                           عاقبت روز موعود فرارسید :                                                                              روی میز همیشگی نشسته ام و دارم ساندویچی را گاز میزنم ،با هوائی خوب و آفتابی ، احساس غربت کمتری میکنم !!                                              حالتی که به شکل دل گرفتگی و اندوه بیدلیل ، به چشم می آید ، که در این گونه مواقع وقتی با پیش خدمت های مسن و دلسوزی مادرانه شان رو برو میشوی ، با لحنی مهربانانه می پرسند : هوم سیک؟ یعنی که بیاد دوری از خانه افتاده ای؟        و تو نیز با تکان دادن سر گفته اش را تایید میکنی !!                                                                                                                                                                                                                                              صدای حِق حِق گریه ،  از پشت پاراوان به گوش می آید ، و ناله کودکی بیمار !!                                                                                                          گوش میخوابانی ، فکر ات  دارد دانسته هایش را مرتب میکند تا به تو کمک کند که ماجرا چیست ؟      و نتیجه این میشود که :    صبری لبریز شده است ودارد سرریز میشود ، سرک میکشی ، درست حدس زده ای ، او خانم سو است که اشک میریزد و کودک بیماری که ازتب میسوزد .        ازاو میپرسی ، از نداشتن هزینه درمان و دارو و دکتر میگوید   ، او را با بچه اش با اصرار زیاد راضی میکنی که ببریش پیش پزشک ، سوارسورتمه میشوید و دارو ودرمان !!                                            تا بر گشت به پایگاه تب کودک فروکش کرده است ، و او بانگاهی از سر شکرانه دعایت میکند و شروع میکند به روایت عشقی که برای او وآن مرد، زندگی بود، تنفسی بود از مهربانی و دوست داشتن مظلومانه ای که  در میان شعله های جهنمی جنگ پیدایش کردند و غم انگیز تر آن که این دو حرکت متناقض زندگی و مرک باهم و موازی گام بر میداشتند!!                                                                                                  وحالا ، کشوری مخروبه و مردمانی زخم خورده برجای مانده و سهم آن دو ازعشقی که همه امید شان بود : خاکستری سرد ، فقر  ،و کودکی یتیم !! /     و سو !! : خودش را به خدای بی پناهان سپرده است !!         یک حرقه :                                                                     در تاسیسات رفاهی ارتش امریکا در همین استان تلفن چی رزرو جا ( BOOKING) کار میکردم ، این شغل را به دلیل کشته شدن برادرم که افسر ارتش در ویتنام جنوبی بود به من دادند ، وضع ام بد نبود، ودریافتی ام هم برای گذران زندگی خودم و پدر و مادرم کافی بود .     ستوان مک کارتی در مرخصی هایش جزئ مهمانان ما بود.                       علیرغم رفتار مغرورانه افسران امریکائی ، جان برخوردی متفاوت داشت و این ویژگی  تاثیربسیار مثبتی در ما میکذاشت ، مخصوصا در ما خانم ها که حساس تریم !!                                                                                ناخود آگاه رفتار متقابل من هم توام با احترامی بیش از آن چه در حیطه مسئولیتم بود، انجام میشد ، و با تکرار این رفتار ساده ، آرام آرام کششی محبت آمیز در درون من شکل میگرفت ، وشاید انعکاس آن را متقابلا در ایشان حس میکردم . روزی از آغاز تعطیل هفتگی ازمن دعوت نمود که شام را در باشگاه مهمان ایشان باشم ، نمیدانم چه شد که پذیرفتم ، واین آغازی شد برای ادامه دوستی ما دوتا .                          رفتار احترام آمیز ایشان و به دور از انگیزه جنسی ، موجب جلب اعتماد من به ایشان شد ، چراکه دورادور و از زبان همکاران زن خودم شاهد روایت های متفاوت بودیم که اصطلاحا آن تیپ زن و مرد را ( باترفلای ) لقب داده بودند .  که دادن این لقب به یک زن یامرد توهین آمیز بود !!  پرسیدم :  باترفلای که معنی پروانه میدهد که بسیار زیباست !! چرا آن را توهین آمیز تلقی میکردید؟  گفت : بله ، اما در اینجا منظور     ،  نشستن پروانه روی همه گل ها ، مورد نظر است / ازهر گلی شهد خوردن ، و بی تفاوت  ، به گلی دیگر مشغول شدن !!  من با تایید سر تکان دادم و گفتم که شاعر ایرانی ما میگوید : به هر چمن که رسیدی ، گلی بچین و برو !! که منظور اش فرصت طلبانه رفتار کردن است ، و فرصت طلبی هم کاری اخلاقی نیست .  گفت دقیقا همین مورد توهین آمیز است ، که در یک جمله : ولگردی پروانه وار و بدون پذیرش مسئولیت در قبال رابطه با انسان هاست که همه تلاش میکنند که اگر ( باترفلای ) هم هستند ، آن را پنهان کنند !!

    خانم سو ادامه داد : باورتان شاید نشود ؟ که در مدت ششماه رابطه ما تنها دوستی بی پیرایه ای بود که بعد ها خود جان معترف شد که من به دنبال جفتی میگشتم که مرا کامل کند ، و گرنه مساله جنسی و ارضای آن بسیار ساده بود برای ما !!                                                                                                                                                                                                 کار ما به ازدواج رسمی کشید و ثبت مورد در اسناد ارتش امریکا .        ما متوجه شدیم که داریم بجه دار میشویم و هم زمان دوره ماموریت یک ساله او نیز پایان میپذیرفت .                                                                      پس از مشورت ها و جدل ها پذیرفتم که به امریکا بروم و ازدواج مان را به اطلاع خانواده او برسانیم و پرونده درج مراحل تابعیت و اقامت من نیز انجام شود . قرارمان بر این بود که پس از یک سال اقامت و تولد بچه ، باهم به ویتنام برگردیم .                                                                  این توافق ، ظاهرا مشکلی نداشت ، اما در عمق وجودم ، چیزی نگران ام می کرد ، شاید این دغدغه ، ناشی از بازتاب واقعیت هائی بود سیال، متکی به هیچکونه تضمینی ، برای دوام وصلت ما ، وضمانت زنده ماندن در آن شرایط !!    / چیزی ، به من میگفت : خانه ات را بر روی دریاچه یخزده ساخته ای ، و با گرم شدن هوا و ذوب یخ ها ، فرو خواهد ریخت !!                                                                                                         به هرترتیبی بود ، بارمان را بستیم و عازم شهر ( لوس آنجلس) در ایالت کالیفرنیا ، و با ملاقات مادر (جان) که بعدا اورا (مامی) صدا میزدم ، به آرامشی که از شلیک مدام خمپاره ها به دور بود و مردمی که اکثرا با آن جنگ خانمان سوز نا عادلانه مخالف بودند ، و برخورد دلسوزانه شان بامن ، همین را بیان مینمود.                                                      جان ، تنها فرزند مادرش بود و غیر از او دلخوشی دیگری نداشت و شوهر ش جندسال پیش در سانحه اتومبیل کشته شده بود .                      مامی ، علیرغم همه مشکلات ، خانمی مهربان بود ، گرچه ، میشد به او حق داد که در تصاحب تنها پسرش ، مرا رقیب خود ، (در ناخود آگاه ذهن اش )به تصویر بکشد .                                                                                 جان ، از فرصت باقیمانده تا تولد بچه مان نهایت سعی خودراکرد تا        جاهای دیدنی امریکا مثل : گراند کانیون ، برج های دو قلوی مرکز تجارت و وایت هاوس و به ویژه مناطق سرخ پوستان را به من نشان دهد .                                                                                                                         در مورد جنگل ها ، جان دچار تردید میشد و میگفت : جنگل های امریکا با آنچه در ویتنام هست به کلی قابل مقایسه نیستند ، مخصوصا در مورد درختان جنگلی ،  که آن هارا دوست و پشتیبان ویت کنگ ها میدانست ، چراکه یک چریک میتوانست با کمترین لباس و قطاری فشنگ بدون کمک تدارکاتی ، ازمیوه ها بخورد و از  آب شعبات رود مکونگ بنوشد و ماهی بگیرد و در استتار آن ها از دیده بانی بالگرد های مسلح در امان باشد !! جان میگفت : ما درختان جنگل را چسبیده به ویت گنک می انگاریم که منتظراست ما برسیم و در تله های ابتکاری شان گرفتار شویم ، و  تبلور این تصویر منفی را در عملیات شیمیائی ارتش امریکا در سوزاندن و خشکاندن درخت های ویتنام میبیند ، او میگفت : جنگ همه زیبائی ها را نابود میکند و دعا میکرد که عشق ما  از این  آتش جان سالم بدر ببرد .                                                                             بچه من در شرایطی قابل قبول از نظر بهداشتی به دنیا آمد ، دختری توپول ودورگه که در این مورد عدالت خداوندی رعایت شده بود .        نمیدانم ، بحای شکر گذار بودن  برای سلامت بچه ام ، آوارگی و زایمان مادر های ویتنامی را بخاطر میاوردم و لعنت میفرستادم به آغاز کننده جنک و ادامه دهندگان آن .                                                                    دانش سیاسی نداشتم اما بادیدن راهپیمائی های معترضین به جنگ ، کم کم به مظلومیت مقاومت مردم کشورم بویژه ویت گنک پی بردم ، چیزی وارونه آن چه که در تبلیغات به ما گفته میشد .                                  داشتم میفهمیدم که زنرال (وان تیو )چگونه آدمیست ؟ امریکا در کشور من چه میخواهد ؟ شرق کدام است و غرب کجا ست !!                   ازخودم تعجب میکردم که در کشورم هزاران آدم کشته میشدند و من باید از زبان مردم کشوری که دشمن استقلال ماست، اینها را بشنوم ، پی بردم که تبلیغات چگونه میتواند واقعیت هارا وارونه جلوه دهد !!                                                                                                                          نتیجه بالا رفتن اطلاعات ام موجب شد که در اولین فرصت ممکن برگردم و اگر بتوانم ، جان را وادار کنم ، از ارتش استعفا دهد و باهم برگردیم . که در شرایط جنگی استعفای جان را نپذیرفتند ، و او داوطلب  اعزام ششماه دیگر  به ویتنام را گزارش داد و یا این مجوز باهم برگشتیم به پلیکو .                                                                                                                                                  من مرخصی بدون حقوق گرفتم و خانه ای کوچک اجاره کردیم و به نوعی زندگی پر از اضطراب تن دادیم ، گرچه در هر مرخصیی که جان به خانه میآمد ، خودرا خوشبخت میدیدیم !!                                                    از بد حادثه پدرو مادرم که در حاشیه جنگلی روستائی زندگی میکردند ، در وسط در گیری نیروهای دولتی و ویت کنگ گیر افتادند وهردو همراه مردمی دیگر کشته شدند، که حادثه ای معمولی تلقی میشد و ماهم چند روزی مراسم سنتی خودمان را انجام دادیم .                                                                                                                                                    باقیمانده ماموریت جان ، به غیر یکبار زخمی شدن ازناحیه پا ، به خوبی گذشت مخصوصا یک ماهی که مرخصی بستری در خانه را داشت ، طعم خوب یک زندگی زناشوئی را چشیدیم و فهمیدیم که چقدر به هم علاقمندیم .                                                                                                                  ماموریت داوطلبانه دوم پایان یافت ، ما دوراه بیشتر نداشتیم ، یا برگردیم لوس آنجلس و یا تمدید ماموریت !!                                                متاسفانه در اثر پافشاری من ، جان مجبور به تمدید ماموریت شد و یکماه از آن نگذشته بود که در یک در گیری بزرگ در منطقه داکتو ، که نزدیک پایگاه شما (کانتوم)  است کشته شد .                                        چیزی که هست من خودم را مقصر میدانم ، یاشاید آن را مسیر سرنوشت خودم تلقی کنم .                                                                            در هرصورت ، جان ، نه برای اهداف امریکا ، بلکه برای داشتن عشقی عمیق به پیمانی که بسته بودیم ، جان اش را فدا کرد ، تا ورقی به اوراق    کتاب گزند دلبستگی افزوده گردد !!                                                                                                                                                                                    برای خاک سپاری و اقدامات قانونی ، نماینده ارتش امریکا ضمن تسلیم تسلیت ، ازمن به عنوان همسر سروان جان مک کارتی دعوت به عمل آمد که به امریکا بروم .                                                                                                                                             مراسم با تشریفات رسمی برگزار شد و من تمام امتیازات خودم را به مامی ، مادر جان بخشیدم و تنها با هدیه ای کم از ارتش امریکا به کشورم برگشته ام !!                                                                                                ****                       حالا، کشوری مخروبه و مردمانی زخم خورده ، برحای مانده است ،          و سهم آن دو ، از عشقی که همه امیدشان بود، خاکستری سرد ، فقر ، و کودکی یتیم !!!                                                                                                          و سو !!   : خودش را به خداوند بی پناهان سپرده است !!           

---

        روایت را به مردم و مقاومت مردم ویتنام تقدیم میکنم و ارزش آن را دارد که مایه فکری اثری ماندگار و انسانی بشود .   البته با رعایت کُپی رایت !!