Myth bird / Poet: Sohrab .S . / مرغ افسانه ، سهراب.س.
پنجشنبه, ۶ تیر ۱۳۹۲، ۰۲:۰۶ ق.ظ
- پنحره ای ، در مرز شب و روز باز شد مرغ افسانه از آن ، بیرون پرید میان بیداری و خواب ،
- پرتاب شده بود / بیراهه فضارا پیمود ، چرخی زد و کنار مردابی به زمین نشست تپش هایش با مرداب در آمیخت ، مرداب کم کم زیبا شد گیاهی در آن رو ئید ، گیاهی ، تاریک و زیبا مرغ افسانه ، سینه خود را شکافت تُهی درونش ، سبیه گیاهی بود . شکاف سینه اش را ، با پر ها پوشاند ، وجودش تلخ شد خلوت شفافش ، کد ر شده بود ، چرا آمد ؟ از روی زمین پر کشید ، بی راهه ای را پیمود ، و از پنجره ای بیرون رفت ! مرد ، آنجا بود ، انتظاری در رگها یش صدا میکرد مرغ افسانه از پنحره فرود آمد ! سینه او را شکافت ، و بیرون رفت . او از از شکاف سینه اش ، نگریست ....تاریک و .... زیبا شده بود به : روح خطا ، شباهت داشت ! سینه اش را با پیراهن خود ، پوشاند در فضا ، به پرواز در آمد و اطاق را در روشنی ی اضطراب ، تنها گذاشت . مرغ افسانه ، بر بام گم شده ای نشسته بود ! وزشی بر تار و پود ش گذ شت گیاهی در خلوت درون اش رو ئید از شکاف سینه اش سر بیرون کشید وبرگ های اش را در ته آسمان گم کرد زندگی اش در رگ های گیاه بالا می ر فت اوجی صدایش می زد ، گیاه از شکاف سینه اش به درون رفت و مرغ افسانه شکاف را با پر ها پوشاند بال هایش را گشود و خودرا به بیراهه فضا سپرد ******* گنبدی زیر نگاهش جان گرفت چرخی زد و از در معبد به درون رفث فضا ، با روشنی بی رنگی پُر بود برابر محراب & ، وهمی ، نوسان یافت از همه لحظه های زندگی اش محرابی گذشته بود و همه روئیا هایش در محرابی خاموش شده بود خودش را در مرز یک روئیا دید به خاک افتاد / لحظه ای در فراموشی ریخت سر بر داشت / محراب زیبا شده بود پرتوئی در مر مر محراب دید / تاریک وزیبا !! ناشناسی ی خود راآشفته دید ، چرا آمد ؟ بال هایش را گشود / ومحراب& را در خاموشی معبد رها کرد ***** زن ، د ر جا د ه ای > می رفت پیغامی در سر راه اش بود مرغی بر فراز سرش فرود آمد زن ، میان دو روئیا عریان شد مرغ افسا نه سینه او را شکافت و به د رون رفت زن ، در فضا به پرواز در آمد ****** مرد ، در اطاق اش بود انتظاری در رگ هایش صدا میکرد و چشمان اش از دهلیز یک روئیا بیرون میخزید زنی از پنحره فرود آمد / تاریک و زیبا ! به روح خطا$ شباهت داشت ! مرد ، به چشمان اش نگریست : همه خواب هایش در تَه آ ن ها جا ماندهِ بود ! مرغ افسانه ازشکاف سینه زن بیرون پرید و نگاه اش به سایه آن ها افتاد گفتی سایه توری بود / که روی وجود اش افتاده بود چرا آمد ؟ : بال هایش را گشود / و اطاق را در بُهتِ یک روئیا گُم کرد ! ******* مرد ، تنها بود / تصویری بر روی دیوار اطاق اش می کشید وجود اش ، میان آغاز و انجامی در نوسان بود وَزِشی نا پیدا می گذ شت / تصویر کم کم زیبا میشد و به نوسان ِ د رد ناکی ، پایان می داد ****** مرغ افسانه آمده بود / اطاق را خالی دید ! / و خود اش را جای دیگر یافت ! آیا تصویر ؟ دامی نبود ؟ / که همه زندکی ی مرغ افسانه ، در آن افتاده بود ؟ چرا آمد ؟ ، بال هایش را گشود : و اطاق را در خنده تصویر > از یاد بُرد !! ******* مرد در بستر حود خوابیده بود / وجود اش به مُردابی شباهت داشت درختی ، در چشمان اش رو ئیده بود و شاخ وبرگ اس فضا را پُر می کرد رَگ های درخت ، از زندگی ی گُم شده ای پُر بود . بر شاخ درخت ، مرغ افسانه نشسته بود : از شکاف سینه اش به درون نگریست : تُهی ی درون اش ، شبیه درختی بود : شکاف سینه اش را با پَر ها پوشاند : بال هایش را گشود / وشاخه را، در ناشناسی ی فضا ، تنها گذاشت ! *******
-
درختی ، میانِ ، دو لحظه می پژ مُرد . اطاقی ، به آستانه خود ، میرسید . مرغی ، بی راهه فضا را می پیمود . و پنحره ای ، در مرز شب و روز، گُم شد
& = محراب همه عبادت گاه ها : میدان رویاروئی همه قدرت های ذهنی و پوشالی درون > انسان است با فنا در او !؟ $= خطای وسوسه میوه ممنوعه /با فرایند هبوط .
